W połowie lat siedemdziesiątych XX wieku naukowcy opracowali bezobsługowy akumulator kwasowo-ołowiowy, który może pracować w dowolnej pozycji.
Ciekły elektrolit jest żelowany w nawilżonych separatorach, a obudowa jest uszczelniona. Zawory bezpieczeństwa umożliwiają odpowietrzanie podczas ładowania, rozładowywania i zmian ciśnienia atmosferycznego. Napędzane różnymi potrzebami rynku, pojawiły się dwa systemy kwasowo-ołowiowe, a mianowicie mały uszczelniony kwas ołowiowy SLA, oraz większy kwasowo-ołowiowy regulowany zaworem VRLA. Obie baterie są do siebie zasadniczo podobne. Inżynierowie mogą argumentować, że określenie uszczelniony kwas ołowiowy jest mylące, ponieważ żaden akumulator nie może być całkowicie uszczelniony. W przeciwieństwie do zalanego akumulatora kwasowo-ołowiowego, zarówno akumulator SLA, jak i VRLA są zaprojektowane z niskim potencjałem przepięcia, aby uniemożliwić akumulatorowi osiągnięcie potencjału generowania gazu podczas ładowania, ponieważ nadmierne ładowanie spowodowałoby gazowanie i zubożenie wody. 
W związku z tym akumulatorów tych nie można nigdy naładować do pełnego potencjału.
Aby ograniczyć wysychanie, w szczelnych akumulatorach kwasowo-ołowiowych zamiast antymonu ołowiowego stosuje się ołów-wapń. Optymalna temperatura pracy akumulatora kwasowo-ołowiowego to 25 stopni Celsjusza. Podwyższona temperatura może skracać żywotność baterii. Szacuje się, że każdy wzrost temperatury o 8 stopni Celsjusza skraca żywotność baterii nawet o połowę. Akumulator VRLA, który działałby przez 10 lat w temperaturze 25 stopni, byłby dobry tylko przez 5 lat, gdyby działał w temperaturze 33 stopni Celsjusza. Dłuższe czasy rozładowania dają wyższe odczyty wydajności z powodu mniejszych strat. Ponieważ trwałe akumulatory vrla działają dobrze również przy dużych prądach obciążenia, mają szerokie spektrum zastosowania w różnych produktach. Cykl życia tradycyjnych akumulatorów kwasowo-ołowiowych jest krótki, a teoretyczne czasy cykli to około 1/3 długości działania akumulatorów litowo-jonowych.